Inhibitory monoaminooksydazy, odpowiadające fenelzynie, tranylcyprominie i selegilinie, w postaci plastrów, mogą być skuteczne, jednak są rzadko stosowane, tylko jeśli inne leki przeciwdepresyjne nie zadziałały. Leki przeciwpsychotyczne starszej generacji, takie jak chlorpromazyna, haloperidol i tiotiksen, są przydatne w leczeniu problemów psychotycznych podobnych do schizofrenii i kilku problemów behawioralnych.
Nowsze leki przeciwpsychotyczne (powszechnie nazywane lekami przeciwpsychotycznymi drugiej generacji lub atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi) są obecnie powszechnie stosowane w leczeniu początkowym. Leki te obejmują arypiprazol, asenapinę, brekspiprazol, kariprazynę, lumateperon, lurazydon, olanzapinę, paliperydon, kwetiapinę, rysperydon i zyprazydon. Klozapina jest coraz częściej stosowana u osób, które nie reagują na inne leki przeciwpsychotyczne.
ISRS, produkty przeciwlękowe podobne do klonazepamu, lorazepamu i diazepamu oraz leki przeciwdepresyjne są stosowane w leczeniu problemów lękowych, takich jak problemy z paniką i fobie – więcej na BLOG.
W leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych stosuje się stabilizatory nastroju, takie jak lit, karbamazepina, walproinian sodu, kwas walproinowy i lamotrygina. Ponadto w leczeniu dysfunkcji afektywnej dwubiegunowej można zastosować wiele leków przeciwpsychotycznych. Leki te obejmują arypiprazol, lurazydon, olanzapinę, kwetiapinę, rysperydon i zyprazydon.
Psychoterapia
W ostatnich latach dokonał się znaczny postęp w przestrzeni psychoterapii, zwanej powszechnie terapią mową. Tworząc empatyczne i wygodne środowisko, terapeuta często jest w stanie pomóc pacjentowi zidentyfikować przyczynę jego problemów i rozważyć alternatywne sposoby leczenia. Świadomość emocjonalna i zdolność introspekcji, które pacjent nabywa poprzez psychoterapię, zazwyczaj prowadzą do zmian w uzdolnieniach i zachowaniu, które pozwalają pacjentowi na pozostanie bardziej aktywnym i satysfakcjonującym życiem.
Psychoterapia jest właściwa i skuteczna w wielu patologiach. Nawet zdrowi ludzie korzystają z psychoterapii w przypadku trudności w pracy, żałoby lub ciągłych chorób w rodzinie. Szeroko stosuje się także psychoterapię grupową, terapię par i terapię rodzinną. Większość specjalistów zajmujących się dobrostanem psychicznym stosuje jeden z sześciu rodzajów psychoterapii:
- Środek behawioralny
- Terapia poznawcza
- terapia interpersonalna
- Psychoanaliza
- Terapia psychodynamiczna
- Psychoterapia wspomagająca
- Terapia behawioralna
Terapia behawioralna obejmuje liczne interwencje mające na celu pomóc pacjentowi oduczyć się zachowań nieprzystosowawczych (na przykład zależności i niemożności tolerowania frustracji) podczas uczenia się zachowań adaptacyjnych (otwartość na nowe doświadczenia i sumienność). Lek na ekspozycję, często stosowany w leczeniu fobii, jest przykładem środka na zachowanie. W przypadku środka zaradczego ludzie są odkryci w chronionym otoczeniu przed rzeczami, czynnościami lub sytuacjami, które ich martwią. Ta funkcja polega na ograniczaniu zmartwień i pomaganiu ludziom przestać unikać rzeczy, którymi się martwią.
Remedium poznawcze
Lek behawioralny jest powiązany z lekarstwem poznawczym. Czasami stosuje się kombinację każdego z nich, często uznawaną za lekarstwo poznawczo-behawioralne. Teoretyczną przesłanką środków behawioralnych jest teoria treningu, zgodnie z którą nieprawidłowe zachowania są determinowane przez nieprawidłowe badania.
Lekarstwo poznawcze pomaga jednostkom określić zniekształcenia myślenia i dostrzec, jak negatywnie mają one wpływ na ich życie. Na przykład ludzie mogą sobie wyobrazić, że oznacza to „wszystko albo nic” („jeśli coś nie jest doskonałe, jest to całkowita porażka”). Zakłada się, że o uczuciach i zachowaniu osoby dotkniętej chorobą decyduje najlepszy sposób, w jaki interpretuje ona doświadczenia. Dzięki identyfikacji osobistych założeń i wewnętrznych przekonań osoby cierpiące na tę chorobę mogą zacząć inaczej postrzegać swoje doświadczenia, redukując objawy oraz wzmacniając nawyki i emocje.
Nierozwiązany niepokój – terapia interpersonalna
Remedium interpersonalne, początkowo pomyślane jako krótkie psychologiczne lekarstwo na rozpacz, ma na celu poprawę jakości relacji międzyludzkich konkretnej osoby z depresją. Koncentruje się na:
- Konflikty powstają, gdy role różnią się od prywatnych oczekiwań (np. gdy kobieta wchodzi w związek z oczekiwaniem, że będzie gospodynią domową i uświadomi sobie, że musi być pomocą rodziny).
- Przejścia w rolach społecznych (takie jak przejście z energicznej pracy na emeryturę)
- Trudności w komunikowaniu się z innymi
- Terapeuta uczy osobę dotkniętą chorobą wzmacniania cech relacji międzyludzkich, takich jak przezwyciężanie izolacji społecznej i reagowanie w inny sposób w porównaniu z innymi.
Psychoanaliza
Psychoanaliza jest najwcześniejszym rodzajem psychoterapii i została opracowana przez Zygmunta Freuda na początku XX wieku. Osoba dotknięta chorobą często spotyka się z terapeutą cztery, pięć razy w tygodniu i leżąc na kozetce zabiegowej, stara się sprecyzować każdą swoją myśl, zgodnie z zasadą określaną jako „wolne skojarzenia”. W dużej mierze nacisk położony jest na umożliwienie jednostce zrozumienia znaczenia przeszłości
Środek psychodynamiczny
na temat aktualnego stanu rzeczy. Ważną częścią tego zrozumienia jest relacja pomiędzy pacjentem a terapeutą. Świadomość tego, jak poprzednie wpływa na bieżący, pomaga tematowi opracować nowe metody interakcji z innymi w sferze osobistej i zawodowej.
Psychoterapia psychodynamiczna, podobnie jak psychoanaliza, kładzie nacisk na rozpoznawanie nieświadomych mechanizmów na podstawie obecnych idei, uczuć i zachowań. Jednakże osoba dotknięta chorobą często siedzi zamiast leżeć i uczęszcza jedynie na 1-3 lekcje w tygodniu. Ponadto mniejszy nacisk kładzie się na relację pomiędzy pacjentem a terapeutą.